Witaj w krainie daleko stąd. Krainie z dala od wszystkich.
Witaj na dachu!

Siedziałam na dachu.
Starałam się nie płakać, bo przecież księżniczki nie płaczą...
Patrzyłam na swoje czarne szpilki, które idealnie nadawały się do siedzenia na śliskim dachu.
Było ciemno, idealnie na snucie planów na przyszłość i na wyrzucanie z siebie demonów przeszłości.
Shiva biegła odbijając się od dachówek. Rzuciła kurtkę na Ell.
- Skąd ty to paskudo wytrzasnęłaś? - pozwoliłam sobie na uśmiech.
Przybliżyłam się do kurtki i mocno ją do siebie przytuliłam.

Allan wszedł na dach. Stał w cieniu, nie był go widać.
Patrzył, jak Księżniczka przytula kurtkę. Jego kurtkę.
Odszedł.

Shiva pobiegła za nim, złapała go lekko (w jej wykonaniu lekkie to nie był) zębami za rękę. Głośno zawarczała.
Ellie podniosła wzrok, odruchowo się cofnęła. Mocno trzymała kurtkę.

- Shiva - syknął. - O co ci chodzi? Już oddałaś jej moją kurtkę - jego głos był cichy, stanowczy.

Shiva mocniej zagryzła zęby i ciągnęła w swoją stronę, wytrzeszczyła oczy.

- Shivadełko? - wstałam, niepewnie stawiałam kroki w szpilkach.

- Shiva, błagam, co ludzie powiedzą, jak to zobaczą... - mruknął, patrząc z obrzydzeniem na cieknącą z ręki krew.

Shiva zaczęła jeszcze bardziej ciągnąć z miną 'Bo zostaniesz bez ręki'.

Dziewczyna podbiegła do niej i złapała za obroże.
- Nie warto.. - mruknęła/

- Co ukrywasz, Ell? - uśmiechnął się słodko, arogancko.

Odsunęła się. Zrobiła się krok w tył i noga osunęła się jej po dachówkach, szybko się podniosła i mocno złapała obrożę kocicy.
- W twoim przypadku nic.

- Naprawdę, Księżniczko? Wyglądasz na przestraszoną. Rozkojarzoną. Jest ze mną aż tak źle? - uśmiech nie schodził mu z twarzy. Zupełnie nie zwracał uwagi na rękę.

Nie odpowiedziała, przełknęła ślinę i patrzyła w jeden punkt. Podobno tak zatrzymuje się łzy.
Powoli puszczała Shivę, ale kurtki nie puściła za nic.

- Możesz mi wszystko powiedzieć... - nachylił się do Shivy i pogłaskał ją lekko po łbie. - Puść już. Nie pójdę.

- Nie mam ci nic do powiedzenia. - warknęła
Shiva puściła, cały czas patrzyła na nich zdezorientowana.

- Shiva, a ty jak myślisz, naprawdę nic przede mną nie ukrywa? - uśmiechnął się słodko.

Shiva warknęła.
- Rozumiesz, że nic nie mam Ci do powiedzenia! - pisnęła - Za to ty powinieneś wszytko wyjaśnić.
Miała lekko zaszklone oczy, nerwowo przygryzała wargę.

- Co wyjaśnić? Gdzie kupiłem tą kurtkę? A więc to było tak. Pewnego dnia bardzo mi się nudziło i postanowiłem, że... - cały czas wrednie się uśmiechał. - Odpowiem na wszystkie pytania Księżniczki, o ile nie będzie płakać.

Oczy miała coraz bardziej zaszklone, ręce zaczynały jej dygotać.
- Wszytko! - pisnęła

Shiva się otrzepała i usiadła na rynnie. (o,o)

- Co jest dla ciebie wszystkim, Księżniczko? Może chociaż do mnie podejdziesz, co?

- Masz mi wyjaśnić wszytko... - znowu się odsunęła.
Miała wszystkiego dosyć, cholernych plotek i jeszcze gorszych spojrzeń.

- Co takiego ci zrobiłem? Komu innemu? Zadaj mi konkretne pytanie, Ell. Nie umiem się domyślać.

- Uwierz, że przez tyle czasu zdążyłam zauważyć.
Gdzie, gdzie byłeś przez tyle czasu...
No i się rozpłakała, a było to rzadkie zjawisko.

- Ell... - przytulił ją mocno. Nie wypuści jej, nie ważne, jak mocno by się szarpała.

Zaczęła się szarpać, jak dziecko biła go piąstkami, aż w końcu się poddała. Bezsilnie stała.
- Mów...

- Co mam mówić? Kocham cię. Przepraszam, jeśli jak zwykle zrobiłem coś nie tak. Nie płacz, Księżniczko...

- Tyle, że ja ciebie nie... - nie dokończyła.
Znowu czuła przeraźliwy mętlik w głowie.

Puścił ją.
- To idź już sobie - jego głos był zupełnie obojętny, oczy chłodne. - Droga wolna.

- O co Ci znów chodzi? - powiedziała cicho - Podchodzisz do mnie ni stąd ni zowąd i mówisz, że mnie kochasz!
Patrzyła na niego zdezorientowana.

- No to inteligentna jesteś. Proszę o zwrot kurtki. Kosztowała połowę mojej pensji.

Przytuliła mocno do siebie skórzaną kurtkę.
- Możesz mi to wszytko wytłumaczyć niekoniecznie na dachu?

Shiva podeszła do niego z miną 'Ona nie pamięta..'.

Wiedział. Wiedział, że nie pamięta.
- Czy ja naprawdę wyglądam na cierpliwą, wyrozumiałą osobę? - uniósł pytająco brwi.

Lekko uniosła głowę.
- Tak. - szepnęła i przeniosła się do jego pokoju

A on został na dachu.
Może rozsypać jego pokój w drobny mak, ale on tam nie wróci.
Nie.

Shiva usiadła przed nim, opuściła głowę i cicho mruczała.
Wytłumacz jej to chłopie, nie bądź jak dziecko... przesłała mu myśli.

- Nie zrozumie, bo nie pamięta. Nawet nie wiem, czemu.

Zrozumie, spróbuj ją zrozumieć. Pomóż jej, proszę..
Zrobiło się ciemniej, ale doskonale było widać oczy kocicy.

- Idę - mruknął i powlókł do pokoju.

Następny post - pokój nr 5.